Een levensles

My Sister’s Keeper. Meer dan een film. Over een geweldig heftig onderwerp wat toch veel vaker voorkomt dan we zouden willen. Als je het nooit hebt meegemaakt zal je er waarschijnlijk nooit heel erg uitgebreid over nagedacht hebben. Maar het gebeurt echt. Kanker. Deze ziekte scheurt niet alleen de zieke uit elkaar, maar ook zijn of haar familie. Door de zware tijden waar je in zo’n periode doorheen gaat, is het belangrijkste dat je er voor elkaar zal zijn. Toch is dat vaak moeilijk, doordat iedereen er zo graag voor je wil zijn, en de meningen over wat het best voor je is uiteen gaan lopen. Het belang van de familie en de liefde van familieleden. Daar gaat deze film over.

‘Your family and your love must be cultivated like a garden. Time, effort, and imagination must be summoned constantly to keep any relationship flourishing and growing’- Jim Rohn

In de film leeft Kate Fitzgerald al bijna haar hele leven van de donaties van haar jongere zusje Anna, die met dit doel ter wereld is gebracht. Hun ouders Sarah en Brian hebben er alles voor over om Kate te laten leven, ook al gaat dat ten koste van het normale leven van Anna. Vooral Sarah drijft hierin sterk haar zin door. Ik vind dat dit in de film vrij negatief wordt weergegeven, het is allemaal gefilmd als een positief perspectief voor Anna. Je krijgt hierdoor een verkeerd beeld van Sarah, alsof ze totaal niet geeft, en niet houdt van Anna. Stel je nou eens voor dat jij in Sarah’s schoenen had gestaan. Je leven heeft de laatste 12 jaar gedraaid om je kind in leven houden, koste wat het kost. En dan raak je opeens de grip op de situatie kwijt doordat je andere kind groot wordt. Die omslag, samen met de steeds maar doorgaande angst voor de dood, dan raak je in paniek. En dan kan je niet meer normaal nadenken. Dat kun je Sarah toch niet kwalijk nemen? Is dat niet menselijk, dat je even iets meer voor een van je kinderen gaat dan voor het andere in zo’n situatie?

Een ander groot dilemma dat zich voordoet in de film is die van hoe ver je mag gaan in het doordrijven van je wil. Sarah wil niets liever dan Kate zo lang mogelijk in leven houden, maar naar mate de film vordert, krijg je van Kate een andere mening te horen: ze wil sterven. Ze voelt dat haar moment daarvoor daar is, maar haar moeder is het daar niet mee eens, of misschien is ze het er wel mee eens maar wil ze de waarheid niet onder ogen komen. Ze blijft zichzelf voor de gek houden om niet gek te worden van verdriet. Maar soms moet je, hoe moeilijk het ook is, kiezen voor wat niet het beste lijkt. Kiezen voor de dood. In deze situatie heeft Kate uiteindelijk haar leven opgeofferd voor dat van haar familie. Een vaak voorkomend effect is dat je jezelf de schuld gaat geven, maar als het nou was wat Kate het liefst wilde? Moet je die mening dan niet respecteren?

My Sister’s Keeper kan je zien als een soort levensles. Na het zien van deze film, ga je bijna anders in het leven staan. Je gaat anders over dingen nadenken. Het is ongelofelijk hoe een grote impact een film op een mens kan hebben. Daarom is dit meer dan een film.