Donorentekort

Er is een tekort aan donoren. Vele mensen wachten al jaren op een donor en voor sommigen is het dan ook te laat.
Maar hier een vraag: zou je iemand kunnen dwingen om organen af te staan? Met andere woorden: kun je iemand verplichten om donor te zijn?

In de film My Sister’s Keeper komt deze vraag constant naar voren. Het is niet alleen zo dat een meisje gedwongen wordt om organen af te staan aan haar zieke zus. Ze is hiervoor zelfs door haar ouders voor ‘ontworpen’. Op kunstmatige wijze hebben zij een kind verwekt die de juiste match zou zijn voor hun zieke dochter. Al gedurende haar hele leven moest zij zichzelf beschikbaar stellen voor verschillende transplantaties. Natuurlijk kun je als jong kind nog geen keuze maken of je donor zou willen worden, daarom besloten haar ouders dat zij het recht hadden om hierover te beslissen. In de film wordt beschreven hoe dit meisje, Anna, een rechtspraak aanspant tegen haar eigen ouders. Ze wil de baas zijn over haar eigen lichaam en geen donor meer zijn voor haar eigen zus.

Ik vind zelf dat ouders hier ook niet over mogen beslissen. Je hebt niet het recht om organen en weefsels uit iemands lichaam te halen zonder dat diegene hier toestemming voor geeft. Als je nog niet in staat bent om hiervoor toestemming te kunnen geven, bijvoorbeeld omdat je hier nog niet oud genoeg voor bent, mogen naar mijn mening anderen hier niet over beslissen. Er moet gewacht worden totdat het kind zijn of haar eigen mening heeft en op basis daarvan zou pas een besluit mogen worden genomen.

Ouders zouden beter moeten weten, maar toch begrijp ik dat in deze omstandigheden de ouders een soort ‘blinddoek’ voor hun ogen hadden. Ze zagen niet dat het allemaal ten koste van hun andere kinderen ging. Ze hadden eigenlijk alleen oog voor hun kind die leukemie had, wat ik ook wel een beetje begrijpelijk vind. Natuurlijk is dat een van de ergste dingen die je als ouder kan overkomen. Maar ondertussen zijn ze zich niet bewust van de gevolgen voor Anna en haar broer.

Het is zeker een film die je gezien moet hebben. My Sister’s Keeper is meeslepend, van begin tot eind. Emoties staan centraal. Niet alleen verdriet en angst. Er wordt juist ook veel aandacht besteed aan hoop en aan het genieten van kleine dingen in het leven. Zolang het kan zal je moeten genieten, het kan ineens afgelopen zijn. Ook accepteren en loslaten spelen een grote rol in deze film. Accepteren is iets wat erg moeilijk is, zeker als het een beslissing is waar jij het zelf niet mee eens bent. Ik ga er verder niet op in over welke gebeurtenissen dit gaat. Het is beter om de film zelf te kijken en het allemaal over je heen te laten komen. My Sister’s Keeper heeft mij zeker aan het denken gezet. Het was heftig, maar een mooi verhaal. Ik hoop dat u deze film net zo mooi gaat vinden als mij. Zakdoekjes zijn wel zeker een aanrader!