Familie

In de klas hebben we de film “My Sisters keeper” gekeken. De opdracht die bij deze film hoort zal ik hier nu beschrijven.

Als thema voor het blog heeft mijn docent de opdracht gegeven om één enkel onderwerp van de film extra aandacht te geven. De hele film was erg heftig, het is een emotioneel verhaal en het zijn zaken waar je liever niet mee te maken krijgt in je leven. Mooi aan de film vind ik de ruimte die er wordt gegeven voor het schetsen van de familieleden. De ziekte is het onderwerp van de film maar de manier waarop ieder gezinslid er mee omgaat is het verhaal. Het verhaal wordt verteld dor het jongere zusje.

Mooi en opvallend vond ik dat zij dit zonder te veel emotie doet. Ze vertelt het gewoon, zonder drama, zonder tranen en zonder het extra mooi te maken. De gebeurtenissen zijn op zichzelf al emotioneel genoeg en hebben dan ook niet nodig om extra “versierd” te worden. Dit zie je vaak wel in films gebeuren en ik vind het leuk dat het in deze film niet is gedaan. Ik heb ook het gevoel dat de film, of het verhaal je hierdoor nog meer raakt. Je kan op deze manier je eigen emotie er bij voelen en kijkt niet naar een gespeelde emotie. Het sterkst komt dit naar voren in het laatste deel van de film. Daarin vertelt het jongere zusje over de laatste nacht van haar zus. De strekking van haar verhaal is ongeveer zo: die nacht stierf mijn zus, ik zou je graag vertellen dat ze door een wonder toch nog in leven is gebleven maar dat is niet zo. Ze stopte gewoon met ademhalen. Haar dood heeft ook niet een groot wonder of een grote verandering gebracht. Uiteindelijk gaat iedereen weer door met leven. Mijn moeder werkt weer, mijn vader doet vrijwilligerswerk en mijn broertje is toegelaten op de kunstacademie. Ik ben gewoon verder gaan leven. Ik mis mijn zus en ik vind geen reden voor haar sterven, ik weet niet waarom zij niet meer mocht leven en ik wel. Haar afwezigheid is een leeg gat en dat blijft het. Binnen ons gezin gaat nu iedereen z’n eigen gang. Op één vakantie in het jaar na. Iedere verjaardag van mijn zus gaan we met elkaar naar Montana. De film stopt op dat moment met het verhaal en laat alleen nog maar beeld zien. Je ziet het gezin op één van hun vakanties, de vader en zoon vissen en de moeder drinkt koffie terwijl ze naar haar (tweede) dochter kijkt…

Opeens kreeg ik het gevoel dat de titel van de film op dat laatste shot sloeg, door de ziekte is er voor een derde kind gekozen, haar bestaan en de liefde voor haar komt door de twee zusjes. Tijdens het leven heeft het jongere zusje gezorgd voor haar oudere zusje en na haar dood heeft de oudere zus gezorgd dat er voor het gezin een dochter is… Zo hebben ze elkaar beschermd en samen hun familie.

Ik denk dat de film heel goed is doordat iedereen zich er mee kan vergelijken. Misschien heb je geen ziek familielid maar iedereen heeft een vader en een moeder en ook vaak een zusje of broertje. Met deze mensen heb je een hele hechte band, dat gevoel ken je. Je kunt je daardoor ook beter voorstellen wat het zou doen met deze familiebanden, als er iemand ernstig ziek wordt.