My sisters keeper

Als je deze naam hoort, krijgt je niet meteen een beeld in je hoofd. Gewoon 3 woorden.Niks boeiends. Voordat ik de film had gezien kreeg ik dat ook niet. Gewoon 3 woordjes zonder betekenis. "Vast een goede film" dacht ik. Cameron Diaz speelt er namelijk in. En laat ze nou net één van mijn favoriete actrices zijn. Ik wist ook dat de film over kanker ging, dat was het dan ongeveer. Toen ik hoorde dat we de film bij godsdienst gingen kijken, dacht ik "fijn, lekker een filmpje kijken, prima, beter dan les." 

Maar Ik had nooit verwacht, dat een film zo een impact op mij zou kunnen hebben. Ik kan jullie meteen vertellen, ik heb het niet droog gehouden. Nog geen kwartier. Wat was dat een mooie en extreem droevige film. Een film die niet alleen over de verschrikkelijke ziekte kanker gaat, maar ook om de mensen eromheen. Sterker nog, eigenlijk gaat de film alleen maar om wat voor een impact het heeft op de naasten van een kankerpatiënt. Ook stond het thema liefde enorm centraal in de film. En natuurlijk het thema afscheid.

Ik heb in mijn leven ook te maken gehad met kanker, mijn oma is hieraan overleden. Dit heeft ook een hele erge impact op mij gehad, om dat ik het van zeer dichtbij heb meegemaakt en heb gezien. Deze film was extreem realistisch, misschien dat ik het daarom zo een enorm goede film vond. Het was werkelijkheid. Alles kwam weer terug, mijn herinneringen. Geen fijne herinneringen.

Het mooiste aspect van de film vond ik de liefde tussen Kate en haar vriendje. Een meisje van 15 met kanker, dat eigenlijk al de hoop in een mooi leven verloren heeft en dan tijdens haar chemo kuur. De liefde van haar leven ontmoet. Een heel mooi iets. Hoe ze elkaar toch nog heel erg gelukkig konden maken, ook al was hun leven een diepe put van chemokuren, haaruitval, ziekenhuisbezoeken. Ze maakten elkaar gelukkig. Voor even dan. Het mocht natuurlijk niet zo zijn. Dat was vond ik het verschrikkelijkste moment uit de hele film, dat de moeder van Kate (Cameron Diaz) via de receptioniste van het ziekenhuis achter komt, dat Kate’s vriendje is overleden… Zo zie je dat je elk moment in je leven moet koesteren, omdat het zo weer voorbij kan zijn.

Dat Kate op het eind van de film, ook echt vind dat ze genoeg heeft gedaan in haar leven. En dat ze er klaar mee is. En de rust heeft om te sterven, en verlangt om naar haar vriendje te gaan. Is ook erg ontroerend. Want haar moeder zou alles doen, alles op offeren, om haar kind in leven te houden. En vergeet daardoor Kate’s eigen wil. Dat Kate dit uiteindelijk toch duidelijk maakt aan haar moeder, dat het zo goed is. Vind ik erg mooi. Na al die jaren van vechten is het beter zo. Uiteindelijk legt haar moeder zich daarbij neer.

Door deze film heb ik weer geleerd, dat je zoveel mogelijk moet proberen te genieten van je leven. Dat je blij moet zijn dat je gezond bent en mag leven. Dat je familie om je heen hebt die van je houdt, en hoeveel dit kan betekenen. Maar vooral dat liefde heel belangrijk is. Het lief hebben van een persoon is het belangrijkste wat er is in je leven. Dat zie je ook in deze film, aan de familie van Kate, deze hele familie draait om liefde. Dat is wat ze nodig hebben en waarmee zij het hebben gered.

Charlotte Visser