My sisters keeper is een film over een onderwerp dat de film alleen al meer dan een film maakt. Ik vind de stelling dat deze film niet gemaakt zou moeten zijn onzin want het geeft juist een goede inkijk van het leven van een familie met een kind dat kanker heeft. Veel andere films met kanker als onderwerp die ik heb gezien hebben een relativerend effect door veel toegevoegde humor (bijvoorbeeld The Bucket List). Dat is wat deze film nog meer onderscheidt, er zitten vrij weinig grappige momenten in de film, maar toch zie je de familieleden genieten van de momenten die ze hebben, dat vind ik mooi gedaan, want het zal wanneer je in zo’n situatie beland er wel vergelijkbaar aan toe gaan. Wanneer Kate in behandeling is wordt de hele familie hierdoor beïnvloed. Jesse, Kate en Sara hun broer zoekt op een negatieve manier aandacht thuis en Sarah heeft het al druk genoeg met haar eigen zaak in orde stellen. Op het moment dat ze dan met z’n allen aan Kate haar bed zitten is er even rust voor iedereen en daar wordt Kate naar mijn idee ook vrolijker van, maar echt geluk mist in haar leven. Daar zorgt de jongen Taylor wel voor op het moment dat het wat beter met Kate gaat. Ze zegt aan het begin van de film dat ze een ‘normaal’ kind wilt zijn. Als ze even thuis mag zijn geeft ze de indruk zich ook normaal te voelen en kan allerlei dingen met Taylor buiten doen waar ze nooit van gedroomd had te kunnen doen.
Ik begrijp het dat Kate ermee op wil houden. Zij zal zich ergens ook wel schuldig voelen voor het veroorzaken van zoveel stress en onrust in de familie. Dan vind ik het knap van Anna dat ze haar helpt. Anna is letterlijk gemaakt voor Kate, en in plaats van te doen wat haar moeder wilt gaat ze uitvoeren wat Kate zelf wil. Natuurlijk heeft Anna er ook moeite mee, maar zij lijkt zich wel in de situatie van Kate in te kunnen leven. In tegenstelling tot haar moeder die er alles aan lijkt te doen de behandeling voort te zetten, dit is een thema dat vaker terugkeert in films met kanker als onderwerp: een geliefde die niet wil stoppen met behandelen. Als Kate’s plan is uitgekomen is haar moeder het er aan het begin ook nog steeds niet mee eens, maar later draait ze bij, en gaat de familie veel rustiger door de laatste weken heen. De film is mooi neergezet omdat de kijker echt een goed beeld krijgt van een dergelijke situatie. Ik voelde echt alsof er duizenden families zijn die met exact deze problemen te kampen hebben, dat is erg knap gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten