Moeilijke tijden voor je familie, wacht je neutraal af, of onderneem je actie!

De meest belangrijke en erg stille steun voor de familie Fitzgerald en voor jongste dochter Anna is vader Brian. In moeilijke tijden waarin de dochter van Sara en Brian Fitzgerald leukemie heeft en zij daarbij een opstand krijgen van hun andere dochter, is Brian als enige van de twee relatief rustig. Maar had hij niet ondernemender mogen zijn?
Vooral in het begin van de film was vader Brian zeer terughoudend, integendeel tot zijn vrouw, die in haar razernij geen oor meer had voor haar dochters. Dit terughoudende gedrag gaf vooral voor mij persoonlijk het idee dat hij niet betrokken wilde zijn bij zijn familie. Het leek een soort jaknikker die alleen zijn vrouw het werk wilde laten doen, en vervolgens maar zijn gezin liet stuklopen. Maar later kwam zeker duidelijk terug dat hij na Sara niet de zwakste schakel was in het gezin, maar eigenlijk degene was die alles nipt bij elkaar heeft weten te houden. Vader Brian had stiekem de beste instelling gekozen die hij maar kon hebben. Puur door zijn neutraliteit was er niet meteen frictie gekomen tussen hem en de verschillende partijen(Sara en Anna). Hij gaf lichte steun aan zijn vrouw, om te voorkomen dat zij natuurlijk nog erger doordraaide. En zijn dochter, die als kind iemand achter haar moet hebben staan, ook al lijkt ze het zelfstandig aan te moeten kunnen.

Het meest dappere wat Brian heeft gedaan, wat ook zeker bij vele mensen ongeloof van realisme zal hebben opgebracht, was het moment van het dichtslaan van een autodeur en het wegrijden voor de neus van zijn vrouw. Dat moment was pure dapperheid uit opbouwend steeds meer geven om zijn dochters. Zijn vrouw kon eigenlijk van alles proberen en zeggen, maar niets weerhield Brian om met zijn kinderen naar het strand te gaan, zoals zijn dochter Kate wilde. Wat hier een groot risico leek wat Brian nam, pakte grappig genoeg uit tot het eerste teken van zwakheid en toegeven bij Sara, aangezien zij hen nog vergezelde op het strand. Zo lijkt het afwachten van zowel Brian als zoon Jesse een goede aanpak te zijn geweest, aangezien de kans dat de impact op Sara groter was geweest erg hoog is.

Zo beland je ook weer aan bij Jesse, de andere die zich veel in een ‘hoekje’ schuilhield. Jesse had eigenlijk als ieder ander familielid de aandacht nodig van zijn vader, maar kreeg dit door alle drukte niet. Het is ook mooi in de film weergeven hoe Jesse eerst wordt geholpen door zijn ouders als hij het moeilijk heeft, maar langzaamaan de focus van zijn ouders kwijtraakt. Dagenlang loopt hij elke keer ‘s avonds rond, en niemand mist hem. Hij kan zijn gevoelens niet kwijt bij zijn vader, alsof zijn lippen aan elkaar zijn vastgeplakt. Achteraf kun je veel bekritiseren of Brian het beter had kunnen aanpakken, maar; nobody is perfect.

Het was erg duidelijk dat het stel het samen niet aankon. Misschien hadden ze beter andere familie kunnen inschakelen voor hulp. Wat ik mij zeker nog steeds afvraag, is wat de rol van de tante hierin eigenlijk was…