Ik hou altijd wel van films die onderwerpen aansnijden die gevoelig liggen. Onderwerpen die eigenlijk te zwaar zijn om over te praten of te beladen om te beschrijven.
Ook ben ik een fan van psychologische en maatschappelijke aspecten, en ethische kwesties intrigeren mij altijd. Deze film zit hier vol mee. Alleen voelde ik nooit de drang hem te zien. Ik dacht dat het te veel zieligdoenerij zou worden. Films gevuld met zieke kindjes met kanker, dat zijn meestal niet de prettigste of meest originele films om te kijken. Deze film was anders. Anders in het opzicht dat dat niet het volledige onderwerp was. Grotendeels wel maar er speelde iets anders een belangrijke rol.
Het gezin Fitzgerald had 2 kinderen. Na een aantal jaren van gelukkig leven bleek dat de oudste dochter leukemie had. Het betrof een uitzonderlijke vorm en donoren waren moeilijk te vinden: er was een vereiste van 100% match. De radeloze ouders besloten tot een wat onorthodoxe maatregel: ze ‘ontwierpen’ een derde kind. Ze ‘bouwden’ een donor in een petrischaaltje die een volledige match zou zijn voor hun zieke dochter. En dus, negen maanden later, werd Anna geboren.
Anna’s leven stond in het teken van operaties, behandelingen en ziekenhuisbezoeken maar bovenal: het in leven houden van haar oudere zus Kate. Anna, een slim en spontaan meisje van ongeveer 12 jaar oud, onderging zware operaties waarbij o.a. beenmerg en stamcellen werden afgetapt uit haar lichaam. Of zij hierin een vrije keus had speelde geen rol. Ze redde haar zus en dat was wat telde. Op een gegeven moment kan ze het niet meer aan: ze klaagt haar ouders aan. Want: mogen zij dit eigenlijk wel bij haar doen? Haar wordt niks gevraagd, zij heeft geen inspraak in deze situatie. Ze stapt naar een van de bekendste advocaten van het moment en vraagt hem om haar te helpen haar het recht te geven haar eigen keuzes te maken en zeggenschap te krijgen over haar eigen lichaam.
Een groot drama is geboren. En dit is eigenlijk waar het interessant wordt. De rechtelijke en justitiële aspecten komen op, maar ook de sociale verhoudingen en relaties krijgen het zwaar te verduren. Zolang de film hier over bezig is heeft deze mij geboeid.
Helaas komt er na ongeveer een uur een omslag en dat is waar, naar mijn idee, de regisseur de mist in gaat. De ontknoping wordt duidelijk: hierin blijkt dat Anna dit helemaal niet zelf wilde, ze deed het als verzoek aan Kate die liever gewoon wilde sterven omdat ze klaar was met leven en er vrede mee had. Een hoop gehuil, geschreeuw en tragische beelden schieten aan je voorbij en uiteindelijk laat Cassavetes alles eigenlijk een beetje varen. Hij gaat op in de massa. Want het gezin herenigt zich en Kate sterft in vrede en iedereen zal haar nooit vergeten. Haar nalatenschap is een gelukkig (doch gebroken) gezin dat het leven heeft leren te relativeren.
Al met al vind ik het een beetje een zwaktebod. Het concept is sterk en het is iets wat nooit echt is behandeld. Het is de tragiek van een ziekenhuisleven met andere ogen bekijken en daarom stelt het me teleur dat hij deze factor in het verhaal niet afmaakt zo als zou moeten.
Kortom: een film die sterk begon, vol verassende wendingen, die een frisse kijk gaf op de situaties waarin mensen terechtkomen bij chronische ziektes of andere aandoeningen. Het stelt me teleur dat Cassavetes deze formatie heeft weten om te zetten in een oeroude tranentrekker waarbij niemand het droog houdt. Maar ach, de man heeft in ieder geval zijn land eer aan gedaan: Amerikaansere films dan dit bestaan er haast niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten