My Sister's Keeper, een film over een moeder die moet vechten voor het leven van haar dochter. De grootste nachtmerrie van een hoop moeders wordt hier verfilmd.Over een moeder die alles opgeeft in de hoop haar dochter te kunnen redden. Zielig en mooi tegelijk, maar vooral heel realistisch.
Ondanks de ontzettend goede verbeteringen in de medische wetenschap, kreeg ik toch vaak twijfels bij het zien van deze film. Zijn we niet te ver gegaan? Moeten we alles wat we kunnen ook daadwerkelijk doen? Natuurlijk willen we alles in de strijd gooien om het leven van een 16-jarig meisje te kunnen redden. Maar soms gaan we te ver. Bijvoorbeeld als we een donorkind gaan ‘ontwerpen’, om vervolgens dit kind te dwingen stamcellen, witte bloedcellen, een nier, etc. te geven aan haar zieke zus. Geen kleine ingrepen, maar ingrepen waardoor dit kind dagen in een ziekenhuis moet liggen om te herstellen. Of waardoor dit kind de rest van haar leven voorzichtig moet zijn, omdat ze nog maar één nier heeft.
Moeten wij het goedkeuren dat er beenmerg bij een kind wordt afgenomen, terwijl zij gilt en smeekt of ze dit niet willen doen? Dat dit kind zelf geen keuze hierin heeft, omdat ze de situatie niet in zou kunnen schatten?
Toen ik deze film zag, was het voor mij duidelijk dat dit niet zou mogen kunnen. We kunnen een kind niet dwingen pijnlijke en risicovolle operaties te ondergaan, omdat we ervan uitgaan dat ze dit wel overheeft voor haar zus. Daarbij komt ook nog eens dat het niet eens zeker is dat het andere kind het dan wel overleeft.
Soms moet je helaas toegeven aan het feit dat mensen sterfelijk zijn. Dat je moet loslaten, hoe moeilijk dit ook is. Je kunt niet altijd winnen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten