Omdat je moeder nog allemaal plannen heeft om je te genezenEn ik dan? Terwijl mijn leven voor een overgroot deel bestaat uit pijn, verdriet en angst. Angst om dood te gaan, niet wetend wanneer en waarheen.
Mama houdt te veel van me, te veel om mij los te laten. Ze wil me in leven houden, maar wanneer gaat zij accepteren dat dit niet hoeft? Ik hoef mijn leven hier niet meer uit te zitten. Ik heb een fantastisch leven gehad, maar het is goed. Het is klaar. Ik wil niet eindigen met pijn en verdriet.
Moeder houdt te veel van haar kind. Te veel om dit te accepteren. Moet zij luisteren naar haar kind, of haar wil voortzetten, en er alles aan blijven doen haar kind in leven te houden?
Maar moeder wil dit niet accepteren. Hierbij kan je ook de vraag betrekken; "kan je ook teveel van iemand houden?" Nee, dat kan niet. Haar liefde voor haar kind is volkomen logisch, en terecht. En de stap nemen is voor haar, en ik denk voor iedere moeder, een van de moeilijkste dingen die er is. Maar toch moet ze proberen even niet aan zichzelf te denken. Aan haar eigen verdriet. Maar aan haar kind, haar kind die er een einde aan wil maken.
Is het slechts alleen maar liefde, wat er speelt bij de moeder? Heeft het niet iets te maken met het gevoel van niet op willen geven, niet toe willen geven aan waar zij 10 jaar lang voor heeft gevochten. Voor de genezing van haar kind. Speelt ook niet lichtelijk het gevoel van falen bij haar?
Ik denk het wel. Ik denk dat het twee factoren zijn die de moeder hebben beïnvloed. Liefde, natuurlijk op nummer 1. De moeder wil haar kind niet opgeven en wil haar niet kwijt. Maar ook in een zekere zin het bang zijn om te falen. Al die jaren voor niks haar best gedaan haar kind te genezen. Haar kind te bevrijden van haar ziekte. En dan, na 10 jaar vechten voor je kind, wil je kind er een einde aan maken.
Hoe moet het zijn, als je 10 jaar lang je hele leven aan de kant hebt gezet. Alles ervoor hebt opgegeven. Nog 9 maanden lang met een kind in je buik hebt rondgelopen, praktisch gezien alleen maar om het andere kind te genezen. Je baan hebt opgegeven, je hele leven.
En van de een op de andere dag wil je kind niet meer. Heeft ze er genoeg van. Ik denk dat dit gevoel van falen bij de moeder, de ergste manier van falen is die er voor haar maar had kunnen zijn, en het moeilijkste gevoel is om te accepteren.
En terecht.
Janne de Mol van Otterloo
Mama houdt te veel van me, te veel om mij los te laten. Ze wil me in leven houden, maar wanneer gaat zij accepteren dat dit niet hoeft? Ik hoef mijn leven hier niet meer uit te zitten. Ik heb een fantastisch leven gehad, maar het is goed. Het is klaar. Ik wil niet eindigen met pijn en verdriet.
Moeder houdt te veel van haar kind. Te veel om dit te accepteren. Moet zij luisteren naar haar kind, of haar wil voortzetten, en er alles aan blijven doen haar kind in leven te houden?
Dit klinkt natuurlijk vrij simpel. Moeder moet luisteren naar het kind. Zij wil zelf niet meer leven, moet ze dat dan niet gewoon accepteren, en niet zo erg aan haar zelf denken? Ja, natuurlijk. Natuurlijk moet ze luisteren naar wat haar kind zelf wil. Ze heeft er geen zin meer in. De operaties, chemokuren. Eindeloos doodziek in het ziekenhuis liggen. Wachten tot het eind komt.
Maar moeder wil dit niet accepteren. Hierbij kan je ook de vraag betrekken; "kan je ook teveel van iemand houden?" Nee, dat kan niet. Haar liefde voor haar kind is volkomen logisch, en terecht. En de stap nemen is voor haar, en ik denk voor iedere moeder, een van de moeilijkste dingen die er is. Maar toch moet ze proberen even niet aan zichzelf te denken. Aan haar eigen verdriet. Maar aan haar kind, haar kind die er een einde aan wil maken.
Is het slechts alleen maar liefde, wat er speelt bij de moeder? Heeft het niet iets te maken met het gevoel van niet op willen geven, niet toe willen geven aan waar zij 10 jaar lang voor heeft gevochten. Voor de genezing van haar kind. Speelt ook niet lichtelijk het gevoel van falen bij haar?
Ik denk het wel. Ik denk dat het twee factoren zijn die de moeder hebben beïnvloed. Liefde, natuurlijk op nummer 1. De moeder wil haar kind niet opgeven en wil haar niet kwijt. Maar ook in een zekere zin het bang zijn om te falen. Al die jaren voor niks haar best gedaan haar kind te genezen. Haar kind te bevrijden van haar ziekte. En dan, na 10 jaar vechten voor je kind, wil je kind er een einde aan maken.
Hoe moet het zijn, als je 10 jaar lang je hele leven aan de kant hebt gezet. Alles ervoor hebt opgegeven. Nog 9 maanden lang met een kind in je buik hebt rondgelopen, praktisch gezien alleen maar om het andere kind te genezen. Je baan hebt opgegeven, je hele leven.
En van de een op de andere dag wil je kind niet meer. Heeft ze er genoeg van. Ik denk dat dit gevoel van falen bij de moeder, de ergste manier van falen is die er voor haar maar had kunnen zijn, en het moeilijkste gevoel is om te accepteren.
En terecht.
Janne de Mol van Otterloo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten